's Vrijdags wilden de artsen Bas wakker maken, maar we hadden we er weinig vertrouwen in dat dat zou lukken. 
Op zaterdag werd er een hersenscan uitgevoerd die uitgebreide hersenschade aan het licht bracht. 
Toen beseften we dat Basjes' verhaal hier zou eindigen en namen we in ons hoofd afscheid van ons jongetje. Het EEG dat 's maandags nog zou worden afgenomen, bezorgde ons eerder angst: wat als er toch nog activiteit zou worden gevonden? Wat moeten we dan? Basje had ons altijd op het hart gedrukt dat hij niet wilde leven als zijn hersenen niet meer goed zouden functioneren. Zijn intelligentie en zijn snelle geest waren immers zijn grootste troef.
Tijdens het slechtnieuwsgesprek stelden we als vanzelfsprekend de vraag: ' Kan hij nog donor zijn?  Even werd het stil in de kleine kamer en toen verscheen er iets van een glimlach op het gezicht van Prof. Dr. Van Cleemput. Hij had Basje immers de vraag zelf horen stellen tijdens de consultatie. 'Ja, natuurlijk.  Lever, longen en nieren zijn gezond.'
Die avond gingen we bedrukt naar huis: ons kindje was eigenlijk dood en wachtte aan de beademing om zijn organen af te staan.
De volgende morgen kregen we het bericht dat er een match was voor de lever, later ook voor de nieren en de longen. Toen ik bij Basje aankwam heb ik hem samen met de verpleegster liefdevol gewassen, ingesmeerd met lekker zachte crème, zijn prachtige blonde haardos gewassen met heerlijk geurende shampoo. Ik kon Basje eindelijk weer aanraken zonder handschoenen, schort en  mondmasker en strelen en kusjes geven overal waar ik dat maar wilde.  De arts die de toestemming bij had zei: 'Ik zal dit gebaar nooit vergeten.'  Basje was voor ons weg, maar zou leven doorgeven aan een ander kindje.

Ook papa en broer kwamen afscheid nemen. De deur was dicht en we waren er alleen met ons gezin. Om defintief afscheid te nemen van onze kleine bolleboos. Onze fifa- kampioen. Onze grapjas. Onze wandelende atlas. Onze voetbalcommentator. Onze kleine jongverkenner. Max' kleine broertje en onze kleine jongen met zijn witbehaarde beentjes, onze... We knuffelden hem, streelden en fluisterden iets in zijn oor. We namen zijn handje vast en probeerden hem voor de laatste keer te laten voelen dat we zo ontzettend veel van hem hielden, dat we hem zo graag gezien hebben. We joegen de liefde door zijn adertjes, helemaal tot in zijn zieke hart...

Ik gaf Basje nog een hele dikke kus - de dikste ooit - en wenste hem een goede reis naar onze buurjongen en zijn grote vriend Adriaan. Vaarwel, Basje. Je kreeg leven en gaf leven. De cirkel was rond.